کسی به نام او . . .

 

باورکردنی نبود؛ یه نامه؛ اون هم از طرف نفوذ ناپذیرترین دختر دانشکده؛ انگار سماجت هاش به ثمر

نشسته بود. کاغذ رو که باز کرد، سکوت سرد و سنگینی تو سپیدی سطرها موج می زد. درست در قلب

صفحه به اندازه یک سطر حرف تازه به چشم می خورد:اگر دوست داری کسی همواره به یادت باشد، به

یاد من باش که همیشه به یاد تو هستم و با کمی فاصله نوشته شده بود، سوره ی بقره؛ آیه ی 152.

فرمان . . .

من  ؟

 پسرم را  ؟

 خدایا این تو هستی  ؟